Τυφλή Δικαιοσύνη

.
Διαβάζω το πολύ καλό άρθρο του Καρκαγιάννη στην Καθημερινή για την συνεχιζόμενη οδύσσεια της κ. Τσέκου, που από την παραμονή των Χριστουγέννων κρατείται στις φυλακές. Γράφει ο κ. Καρκαγιάννης για τον κ. Ζαχόπουλο και την κατάθεσή του η οποία "καίει" την προφυλακισμένη κατηγορούμενη για εκβιασμό και επικεντρώνει το άρθρο του στο ότι "γύρισε από τον άλλο κόσμο ίδιος με αυτόν που έφυγε, χωρίς τον συγκλονισμό της στιγμής όπου του αποκαλύφθηκε η αλήθεια και αποφάσισε να θέσει τέρμα σε όλα. Ενα εγωιστικό ανθρωπάκι που απαρνούμενο το μεγαλείο της απόπειράς του προσπαθεί να επιβιώσει μαζί με όλες τις ψευτιές και τις συμβατικότητες, στις οποίες και έζησε." Σε άλλο σημείο του άρθρου του γράφει ότι "Αν στη σχέση αυτή υπήρξε εκβίαση, προέρχεται και από τις δύο πλευρές και κυρίως του Χρ. Ζαχόπουλου, που η δύναμη της θέσης του και πιθανότατα οι υποσχέσεις που είχε την εξουσία να σκορπάει, ασκούσαν τον πολύ γνωστό και ευρύτατα διαδεδομένο φαλλοκρατικό εκβιασμό. Απορώ γιατί οι δικαστές παραβλέπουν αυτή την πλευρά και δεν την ερευνούν."
Η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, αποφάσεις και πρακτικές της Δικαιοσύνης προκαλούν απορία και δυσφορία. Είναι πρόσφατη η άσκηση πειθαρχικής δίωξης κατά του προέδρου της Ενωσης Εισαγγελέων κ. Μπάγια από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ο οποίος σε συνέντευξή του στα «Νέα» είχε κάνει λόγο για αναξιοκρατικές κρίσεις δικαστικών λειτουργών, ενώ για την υπόθεση των υποκλοπών είχε αναφέρει ότι υπήρξε αδικαιολόγητη αδράνεια των εισαγγελέων κατά το αρχικό στάδιο της έρευνας. Πράγματα που τάχει τούμπανο όλος ο κόσμος, αλλά η Δικαιοσύνη κρυφό καμάρι.
Όλο και περισσότερο συχνά επίσης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) αποφαίνεται εναντίον του ελληνικού κράτους σε υποθέσεις, που αφού τελεσιδικήσουν στην Ελλάδα μεταφέρονται μετά από προσφυγές ιδιωτών, για εκδίκαση στο ΕΔΔΑ.


Μια πρόσφατη γνωστή υπόθεση, αφορά τους δημοσιογράφους Λιοναράκη και Βασιλάκη, οι οποίοι δέχτηκαν πολυάριθμες πανομοιότυπες αγωγές (κατά το πρότυπο του Λεπέν στη Γαλλία) από μέλη του Δικτύου 21 για σχόλια που ο δεύτερος έκανε σε ραδιοφωνική εκπομπμή του πρώτου και που αφορούσαν μέλη του Δικτύου 21 που αναμείχθηκαν στην υπόθεση Οτσαλάν. Παρά το γεγονός ότι οι 21 αγωγές ήταν πανομοιότυπες, η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν δέχτηκε να τις συνεκδικάσει αλλά μεγιστοποίησε την οκταετή ταλαιπωρία των δύο δημοσιογράφων εξουθενώνοντας τους οικονομικά και αναγκάζοντας τον Βασιλάκη στην υπογραφή μιας κατάπτυστης ομολογίας μετανοίας, που ξεσήκωσε σάλο και που σε μια σοβαρή χώρα θα προκαλούσε έρευνες και διώξεις για τον τρόπο που αποσπάσθηκε. Επιδικάστηκαν εξοντωτικές αποζημιώσεις, ακόμη και για ένα ανυπόγραφο κείμενο μιας εφημερίδας στην οποία ο Βασιλάκης ποτέ δεν εργάστηκε, και παρά την έγγραφη κατάθεση του εκδότη - διευθυντή της ότι ο δημοσιογράφος δεν έχει καμιά σχέση με το εν λόγω δημοσίευμα. Σχεδόν σαρκαστικά αναφέρει το ΕΔΔΑ στην απόφασή του με τη οποία δικαιώνει τους δημοσιογράφους, ότι "τα εθνικά δικαστήρια ουδόλως διέκριναν μεταξύ «πραγματικών περιστατικών» και «αξιολογικών κρίσεων»", ενώ ο Άρειος Πάγος αν και είχε στη διάθεσή του όλα τα αναγκαία στοιχεία για να εξετάσει το βάσιμο αίτησης αναίρεσης που υποβλήθηκε από τους εναγόμενους, την απέρριψε εφαρμόζοντας "μία υπερβολικά τυπολατρική προσέγγιση, η οποία εν προκειμένω εμπόδισε τον προσφεύγοντα από το να τύχουν οι αιτιάσεις του μιας επί της ουσίας εξέτασης εκ μέρους του Αρείου Πάγου". Επί της ουσίας το ΕΔΔΑ έκρινε (το αυτονόητο) ότι τα σχόλια για υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος, όσο δριμεία ή καυστικά και να είναι, προστατεύονται από την ελευθερία της έκφρασης.
Τι συμβαίνει λοιπόν με την Ελληνική Δικαιοσύνη; Υπάρχει όντως κάποιο πρόβλημα με τον τρόπο που λειτουργεί ή απλά το "κοινό περί δικαίου αίσθημα" παραπλανείται συχνά διότι τα πολύπλοκα στοιχεία μιας υπόθεσης δεν γίνονται γνωστά στο ευρύ κοινό; Σαφώς και αυτό συμβαίνει πολλές φορές, αλλά η συχνότητα με την οποία τελεσίδικες αποφάσεις ανατρέπονται σε διεθνή δικαστήρια, δείχνει ότι δεν είναι μόνο αυτό. Απλά κατά τη γνώμη μου, τα ίδια φαινόμενα που ταλανίζουν όλη την ελληνική κοινωνία δεν αφήνουν ανεπηρέαστη και τη Δικαιοσύνη. Επιστημονική ανεπάρκεια, κρατική παρέμβαση, κομματική υποτέλεια, διαφθορά, προσωπικές "απόψεις" που χρωματίζουν ανεπίτρεπτα τις δικαστικές αποφάσεις και άλλες αντιεπαγγελματικές πρακτικές είναι χαρακτηριστικά που ενδημούν και στη Δικαιοσύνη. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε δυστυχώς πολύ συχνά κι έτσι ένας από τους τελευταίους σχετικά αλώβητους θεσμούς στην Ελλάδα χάνει γοργά την αξιοπιστία του. Το θέμα είναι με ποιό τρόπο μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση. Το πρώτο βήμα για την επίλυση ενός προβλήματος είναι η διάγνωσή του. Αντί λοιπόν για την αφορμή για την άσκηση διώξεως εναντίον του κ. Μπάγια, οι δηλώσεις του μάλλον θα έπρεπε να αποτελέσουν την αρχή μιας ειλικρινούς συζήτησης και μέσα στους κόλπους της Δικαιοσύνης για το πως μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση πριν είναι πολύ αργά.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ (αν υπάρχει)!