Έξι μύθους θα σας πω ....

.
Οι τελευταίες εξελίξεις στο Βουκουρέστι, ανεξάρτητα από το πόσο χρήσιμες θα αποδειχθούν για το μέλλον των σχέσεών μας με την FYROM και για την ουσία των διαφορών ανάμεσα στις δύο χώρες, προσφέρονται για εξαγωγή πολλών χρήσιμων συμπερασμάτων. Και από τους ακατονόμαστους βόρειους γείτονές μας αλλά και από τον ελληνικό λαό. Τουλάχιστον μέχρι μεθαύριο που θα μάθουμε τι κατέθεσε ο Ζαχόπουλος και θα ξαναρχίσουμε να ασχολούμαστε με τα μεγάλα και σημαντικά.
Μια σειρά από μύθοι έχουν επικρατήσει τα τελευταία χρόνια σε μεγάλη μερίδα του κόσμου στη χώρα μας και θεωρούνται σχεδόν αυτονόητες αλήθειες, έτσι που αντίθετες απόψεις συνήθως απαξιώνονται και λοιδορούνται. Το θυμικό και η άγνοια πολλές φορές στοιχειωδών αρχών της διπλωματίας αλλά και της διεθνούς πραγματικότητας, οδηγούν σε παρανοήσεις, εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων και στη διαμόρφωση εσφαλμένων αντιλήψεων. Το πόσο αυτές οι εσφαλμένες αντιλήψεις μπορούν να επηρεάσουν την άσκηση εξωτερικής πολιτικής σε μια δημοκρατία είναι προφανές.

Μύθος Πρώτος: Η Ευρώπη είναι δορυφόρος των Ηνωμένων Πολιτειών και απλά ακολουθεί τις πολιτικές που οι τελευταίες υπαγορεύουν.
Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές τα συμφέροντα της Ευρώπης και των ΗΠΑ συμπίπτουν (λογικό είναι αυτό άλλωστε, μέρος του ίδιου κόσμου και του ίδιου οικονομικού συστήματος είναι) και για αυτό υπάρχει και η συμπόρευση. Οι ευρωπαϊκές χώρες πολλές φορές δίνουν την εντύπωση ότι σύρονται πίσω από τις ΗΠΑ, αλλά αυτό συμβαίνει πολλές φορές για λόγους εσωτερικής πολιτικής ή επειδή τις βολεύει να βγάζουν οι αμερικανοί τα κάστανα απ' τη φωτιά κι ακόμη επειδή η λήψη αποφάσεων στα ευρωπαϊκά όργανα είναι μια δυσκίνητη διαδικασία που τις περισσότερες φορές σε περιόδους κρίσεων τρέχει να προλάβει ασθμαίνοντας τις εξελίξεις. Όταν η Ευρώπη θεωρεί ότι διακυβεύονται ζωτικά της συμφέροντα, μπορεί να αντιδράσει με αποφασιστικότητα στις επιδιώξεις των ΗΠΑ, όπως φάνηκε στη Σύνοδο στο Βουκουρέστι. Ναί, ακόμα και οι Άγγλοι! Άλλωστε, αν οι Ευρωπαίοι έκαναν πάντα αυτό που ήθελαν οι Αμερικάνοι, θα τους δέχονταν και στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον και τότε και μείς θάχαμε ακόμα ένα δωδεκάρι για την (ουάου) Καλομοίρα...

Μύθος Δεύτερος: Οι ΗΠΑ είναι μια παντοδύναμη χώρα με υπερφυσικές ικανότητες που ό,τι θέλει το πετυχαίνει πάντα.
Στην πραγματικότητα, όπως για όλες οι χώρες έτσι και για τις ΗΠΑ, υπάρχουν περιορισμοί που τίθενται από τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των άλλων χωρών. Φυσικά οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα και τα μέσα να ασκήσουν τρομερή πίεση για να πετύχουν κάτι που πραγματικά θεωρούν απαραίτητο για τα συμφέροντά τους, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν αυτό συνέχεια και για όλα τα πράγματα. Όπως όλες οι χώρες, έτσι κι αυτή πρέπει να ιεραρχεί τις προτεραιότητές της και να κάνει μια επιλογή των θεμάτων στα οποία θα ρίξει το βάρος της. Και ας μη κάνουμε το λάθος να νομίσουμε ότι για την είσοδο της FYROM στο ΝΑΤΟ οι Αμερικανοί τραβούσαν και καμιά φοβερή σκασίλα... Θα αντάλλασσαν την FYROM με την Ουκρανία στο άψε σβήσε... Για την Ελλάδα το θέμα της διαφοράς με τους βόρειους γείτονες μπορεί να είναι (κακώς κατά τη γνώμη μου) κεντρικό θέμα εξωτερικής πολιτικής, για τους Αμερικανούς όμως, το αν μπει η FYROM στο ΝΑΤΟ μάλλον είναι κάπου ανάμεσα την 135η με 136η σειρά προτεραιότητας για τα συμφέροντά τους. Άλλο τι παραμυθιάζουν τους FYROMιανούς και αυτοί οι μπουνταλάδες το χάφτουνε...

Μύθος Τρίτος: Στο Βουκουρέστι μετρήσαμε τους φίλους και τους εχθρούς μας. Ο Σαρκοζί μας υποστήριξε γιατί είναι Θεσσαλονικιός και ο κακός Βρετανός πρωθυπουργός δεν μας την έπεσε, γιατί είχε τον προστάτη του κι έπρεπε να πάει στην τουαλέτα την κρίσιμη στιγμή.
Ένας προαιώνιος μύθος στον οποίο αρεσκόμαστε οι Έλληνες, είναι να θεωρούμε ότι η εξωτερική πολιτική ασκείται με όρους συμπάθειας, αντιπάθειας και ειλικρινούς φιλίας ή έχθρας και γι αυτό το λόγο έχουμε χωρίσει τις χώρες σε "φιλικές", στις οποίες συγχωρούμε και παραβλέπουμε τα πάντα, ό,τι και αν κάνουν (στους άλλους) και σε "αντίπαλες" οι οποίες φταίνε για όλα τα κακά του κόσμου και κυρίως για τις συνέπειες της δικής μας κουταμάρας ή ανικανότητας. Στην πραγματικότητα κάθε χώρα κοιτάει το συμφέρον της και πολύ καλά κάνει. Χώρες που θεωρούν ότι το συμφέρον τους συμβαδίζει με το δικό μας, θα μας υποστηρίξουν σε μια δεδομένη στιγμή και παρόλα αυτά αύριο μπορεί να τις βρούμε απέναντί μας, γιατί η κατάσταση στη διεθνή σκηνή αλλάζει καθημερινά. Και μείς το ίδιο κάνουμε κάποιες φορές που έχουμε ξελαμπικαρισμένο το μυαλό μας και πολύ καλά κάνουμε. Μόνο χώρες που τα συμφέροντά τους δεν επηρεάζονται άμεσα έχουν την πολυτέλεια να εξετάσουν μια διεθνή εξέλιξη υπό το πρίσμα του δικαίου και της ηθικής και αυτό πολλές φορές γιατί υφίστανται την πίεση της δικής τους κοινής γνώμης.

Μύθος Τέταρτος: Το ΝΑΤΟ είναι το δεξί χέρι του διαβόλου που κρατά του λαούς υποδουλωμένους και οι χώρες-μέλη που παραμένουν σε αυτό, το κάνουν είτε γιατί οι κυβερνήσεις τους είναι πουλημένες στις ΗΠΑ είτε γιατί το ίδιο καλά κουμάσια είναι κι αυτές.
Αυτός ο μύθος καταρρέει από μόνος του εδώ και αρκετό καιρό, γιατί αφενός πέθανε ο Αντρέας Παπανδρέου που μας είχε πείσει πόσο πολύ η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ήταν το ίδιο σατανικό συνδικάτο και ξεχάστηκαν και τα σχετικά συνθήματα και αφετέρου όσο κι αν το θέλει κάποιος, δεν μπορεί να αγνοήσει το πώς όλες οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ σκοτώνονται και τρέχουν να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ λες και τους κυνηγάει κανένας. Αλλά θα μου πείτε τι ξέρουν αυτοί, εδώ έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν τους Αμερικάνους ελευθερωτές και να τους κάνουν όλα τα χατίρια, άσε που υποψιάζομαι ότι αντιπαθούν και τον ομόδοξο αδελφό Πούτιν...

Μύθος Πέμπτος: Οι δυνατοί της γης μισούν και φοβούνται το λαό μας και θέλουν να τον τιμωρήσουν. Για μας το καλύτερο είναι να κλείσουμε τα σύνορά μας και να σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις με όποιον η μύγα του κάτσει στο σπαθί μας.
Μύθος πολύ δημοφιλής σε υπερήλικους συνθέτες, σόουμεν που ειδικεύονται στο να σατιρίζουν την αντιπολίτευση και σε ορθόδοξους καθηγητές φιλοσοφίας. Στην πραγματικότητα στο εξωτερικό ασχολούνται μαζί μας περίπου όσο συχνά ασχολούμαστε και μείς με την Ουρουγουάη, μας φοβούνται δε αναλόγως. Επιπλέον, όπως φάνηκε και στο Βουκουρέστι, τα καταφέρνουμε πολύ καλύτερα όταν αποφασίσουμε να βγούμε από το καβούκι μας και να μιλήσουμε με τρόπο που να γινόμαστε κατανοητοί και όχι σαν πωλητές βιβλίων σε περιθωριακά τηλεοπτικά κανάλια. Τελικά ίσως πρέπει να ανακαλύψουμε τον τροχό: δηλαδή οτι η εξωστρέφεια, η σοβαρότητα και η προετοιμασία φέρνουν καλύτερα αποτελέσματα από την υστερία, τα συλλαλητήρια και την περιχαράκωση.

Μύθος Έκτος: Όλοι οι παραπάνω μύθοι γίνονται πιστευτοί μόνο από την πλέμπα, αλλά η ελίτ (τρομάρα της), π.χ. οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, ξέρουν καλύτερα.
Κολοκύθια. Οι δημοσιογράφοι και έμμεσα οι πολιτικοί μας έπρηξαν τόσες μέρες: "Η Ελλάδα θα βάλει το βέτο και λογικά δεν υπάρχει τρόπος να αγνοηθεί αυτό από τη συμμαχία, αλλά δε μπορεί, κάποιο μυστηριώδη και απρόβλεπτο άσσο θα κρατούν στο μανίκι τους οι Αμερικάνοι και ίσως ανατρέψουν την κατάσταση". Θύματα και οι ίδιοι του μύθου της θαυματουργικής ικανότητας των ΗΠΑ, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι τα σαΐνια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ της παντοδύναμης υπερδύναμης δε θα είχαν βρει μια μαγική συνταγή για να να πιάσουν τους δικούς μας τους μπουμπούνες του υπουργείου Εξωτερικών στον ύπνο και να ανατρέψουν το βέτο. Έμοιαζαν να μην πιστεύουν και οι ίδιοι ότι το βέτο τελικά πράγματι θα εμπόδιζε την πρόσκληση προς την FYROM για να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.

Τελικά παντού υπάρχει ένας μύθος.